inciten bir rüya

 vazgeçişin kabul etmekten doğduğunu

hatta kaçmanın bile mümkün olmadığını-kendinden,evden,izlerden-

öğrendim zaman geçtikçe..

rüya mıydı,yaşandı mı,kafamın içinin bildik oyunları mı?

düşündükçe hiç olduğu gibi kalmıyor insanlar,

verilen, sonra geri alınan bir süre sıfatlar.

içimde şimdi bilmediğim bir soğuk,bir başka gök ve heyecanı yeni yeni filizlenen yollar.

aynı ızdırapla,

gözyaşarım çoktan tükenmişken,

odamı bininci kere arşınlamak için uyanıyorum.

günler geçtikçe yeni örümcek ağları keşfediyorum ya da üretiyorum duvarlarda.

ne gerçek ve hangisi kafamın kurgusu?

 

dün gece -inciten bir rüyadan uyandım-

hep ben mi şiirlerden inciniyorum?

her geçen gece aynı yaraları kanatıyor.

saatlerimi harcadığıma pişman olduğumda geri alacağım kimse yok.

yaz sokakalara gelecek,ışıklı semtlere,rahatı yerinde evlere.

bir kez daha yazı kaçırma korkusu.

üstüme karabasan gibi çökmüş uğraşmaktan yılgınlaştığım öz karanlığım.